Partykuła
-
partykuły „hin” i „her”– nie są ani odmienne, ani stopniowalne; za ich pomocą osoba mówiąca wyraża emocje, nadaje barwy używanym wyrazom; partykuły „hin” używa się chcąc wyrazić ruch „od siebie” w kierunku odbiorcy a „her” „do siebie”, np. hereinkommen oraz hinausgehen (co oznacza kolejno wchodzić i wychodzić);
-
partykuła „und zwar”- używana, gdy mówiący chce zwrócić uwagę na szczegóły jakichś wydarzeń; przed und w tym przypadku stawiany jest zawsze przecinek;
-
partykuła „nämlich”– czyli najprościej tłumacząc „mianowicie”, używana w takim samym znaczeniu jak w języku polskim;
-
partykuła mal – przez Polaków używana w przypadku chęci powiedzenia „no”, „że”, nie posiada jednak konkretnego znaczenia; mówiący, używający jej przeważnie ma na celu zasugerowanie coś komuś;
-
partykuła denn– występuje w zdaniach pytających, kiedy chce się zadać mniej bezpośrednie pytanie lub wyrazić swoje zainteresowanie czymś, o co aktualnie pytamy;
