Przymiotnik (das Adjektiv)
W języku niemieckim pełni funkcję przydawki określającej rzeczownik (wtedy jest odmienny) oraz orzecznika (pojawia się wówczas po czasowniku sein). Te części mowy w j. niemieckim tworzy się poprzez dodanie takich przyrostków jak: -isch, -lich, -ig, -bar,
-los, -al, -ell.
-
stopniowanie przymiotników:
regularne:
– stopień równy – przymiotnik w pierwotnej formie;
– stopień wyższy – tworzy się poprzez dodanie do formy podstawowej końcówki „-er”, w przypadku jednosylabowców z a, o, u dodaje się jeszcze przegłos, np. kalt – kälter;
– stopień najwyższy – tworzy się poprzez dodanie do tematu końcówki „–st” lub „-est” (w przypadku zakończeń wyrazów na litery takie jak: -d, -t, -z, -ß, -ss, -sch);
nieregularne (nie istnieje żadna konkretna reguła, należy się ich nauczyć na pamięć), na przykład: viel – mehr – am meisten
-
przymiotniki z przedrostkiem –un: na przykład unpraktisch;
-
rekcja przymiotników:
– przymiotniki z przyimkami: w ich przypadku zawsze pojawia się czasownik sein występujący w różnych formach, i tak przymiotniki łączą się z przyimkami: an, auf, bei (tutaj przymiotnik zawsze w celowniku), für (przymiotnik w bierniku), gegen (wyłącznie z biernikiem), in (głównie z celownikiem), mit i nach (w połączeniu z celownikiem), über (z biernikiem), um + biernik dotyczy tylko przymiotników: besorgt i verlegen; von, vor i zu (łączą się tylko z celownikiem)
– przymiotniki wymagające przypadku– dotyczy on przymiotników, które od łączącego się z nimi rzeczownika wymagają odpowiedniego przypadku.
